۱۰ اکتبر روز جهانی مبارزه با اعدام را گرامی بداریم. سازمان عفو بین‌الملل و سازمان همبستگی جهانی علیه مجازات اعدام، در سال ۲۰۰۲ روز دهم اکتبر (۱۸ مهر ماه) را روز جهانی مبارزه با مجازات اعدام اعلام کردند. هدف از نامگذاری این روز، برگزاری نشست های جمعی گوناگون در ارتباط با لغو مجازات اعدام در همه کشورهای جهان است.
در این روز همه کنشگران ضد اعدام، تلاش می‌کنند تا به جامعه بشری بگویند اعدام هیچ تاثیری در کاهش جرم و جنایت نداشته و فقط باعث ترویج خشونت است.
قطعنامه‌های سازمان ملل متحد برای توقف مجازات اعدام به عنوان اولین قدم برای لغو کامل آن، نخستین بار در سال ۲۰۰۷ و دومین بار سال ۲۰۰۸ در مجمع عمومی سازمان ملل متحد به تصویب رسید. دبیرکل سازمان ملل نیز در سال های ۲۰۰۸ و ۲۰۱۰ طی گزارشی آخرین تحولات مربوط به توقف و لغو اعدام در کشورهای مختلف را به مجمع عمومی ارائه کرد. در این قطعنامه‌ها ضمن تاکید بر توقف مجازات اعدام، گفته شده: مجرم، به اعتبار انسان بودن، دارای حق حیات و بسیاری حقوق دیگر است و قانونگذار و سیستم قانونگذاری، حق سلب این حقوق را از فرد به صرف مجرم بودن و ارتکاب جرم ندارد.
دهم اکتبر، روزجهانی اعتراض به قتل عمد انسان ها توسط حاکمان و دیکتاتورهاست که تمامی حقوق طبیعی انسانها را فدای آزادی و رفاه خود می‌کنند. در سرزمین ما ایران به دلیل بالا‌ترین آمار اعدام در جهان، هر روز، می‌تواند روز اعتراض بر علیه این خشونت عریان باشد.
«جمهوری اسلامی» ایران از آن دسته دولتهائی است که در شکنجه و اعدام و دارا بودن زندانهای مخوف شهرت جهانی دارد.
براساس آمارهای منتشر شده، بیشترین شمار اعدام‌ها در کشورهای چین، ایران، کره شمالی، عربستان سعودی و پاکستان اجرا می شود.
بنا به آمار نهادهای مدافع حقوق بشر در میان کشورهایی که هنوز مجازات اعدام را اجرا می کنند، از نظر تعداد چین در رتبه اول و ایران در رتبه دوم است. با این حال این نهادها تاکید می‌کنند که از نظر نسبت تعداد اعدام به جمعیت هر کشور، ایران در سکوی اول ایستاده است.
مجازات اعدام اصول سوم و پنجم اعلامیه جهانی حقوق بشر را نقض می‌کند. این مجازات که در حقیقت به معنای کشتن قانونی انسانها به حکم دولت‌هاست، هم به منزله نقض “حق زندگی” است (اصل سوم) و هم به مثابه نقض این حق است که “احدی را نمیتوان تحت شکنجه یا مجازات یا رفتاری قرار داد که ظالمانه یا برخلاف انسانیت و شئون بشری یا موهن باشد” (اصل پنجم).
فعالان حقوق بشر خواستار آن‌اند که این مجازات در همه کشورها لغو شود، زیرا این مجازات را بی‌رحمانه، غیرانسانی، نفرت انگیز و تحقیرکننده می‌دانند. کشتن هرگز نمی‌تواند عملی عادلانه باشد، حتی اگر دولت دستور آن را بدهد؛ دولتها نمی‌توانند عمل کشتن را با قانون منع کنند و خود همزمان دست به کشتن بزنند.
چرا حاکمان و دولتها اعدام می کنند؟
اعدام به طور تاریخی، ابزار قدرتها و حاکمیتها بخصوص دیکتاتورها، برای ارعاب و تسلیم مردم بوده است. اعدام یعنی طراحی و سازماندهی گرفتن جان فرد یا افرادی با قصد و نقشه آگاهانه. گویاترین نام برای اعدام، قتل عمد است. اینجا دیگر تفاوت ماهوی بین قتل عمد دولتی و غیر دولتی وجود ندارد. دولتها زیر پوشش کاذب «نمایندگی جامعه» و «اجرای عدالت و قانون» و «شرایط جنگی» و «دفاع از میهن» انسانها را به قتل می‌رسانند.
اعتصاب بازاریان و کسبه در کرج ۱۷ مهر #اعتصابات_سراسری
نظام های حاکم دلایل زیر را در توجیه صدور حکم اعدام مطرح می‌کنند:
مجازات متخلف (به عنوان درس عبرتی برای دیگران)
تأمین امنیت (برای جلوگیری از تکرار جرایم مشابه)
اجرای عدالت (چشم در مقابل چشم)
اما، اهداف و انگیزه های مشخص دیگری در پشت صدور و اجرای حکم اعدام وجود دارد از جمله: حفظ نظام و سیستم حاکم با ایجاد ترس و رعب و وحشت در انسانهای دیگر و بازداشتن آنها از اقدامات اعتراضی و تأمین نظم و کنترل اجتماعی مورد نظر خود از طریق تضمین موارد زیر:
– ترویج روحیه تسلیم طلبی و سازش و اطاعت و فرمانبرداری یا سکوت و بی عملی
– وادار نمودن انسانهای دیگر به همکاری با قدرت حاکم
– ترویج و تحکیم ایدئولوژی و دستگاه فکری و سیاسی قدرت حاکمه
«جمهوری اسلامی» ایران یکی از سیاه ترین پرونده ها در زمینه اعدام و گرفتن جان انسانها به بهانه های مختلف را به خود اختصاص داده است.
به گزارش سازمان عفو بین‌الملل در حال حاضر بیش از ۱۴۰ کشور در جهان به طور کامل این مجازات را لغو کرده اند. اما چند کشور، از جمله ایران همچنان به اعدام ادامه می‌دهند.
آمار قطعی و نهایی از اجرای حکم اعدام در ایران نمیتوان ارائه نمود چرا که شماری از اعدام‌ها مخفیانه انجام شده و خبر آن هیچگاه اعلام و منتشر نمی شود.
مقام‌های ایرانی هرگز به درخواست‌های مکرر سازمان‌های حقوق بشری برای توقف مجازات اعدام واکنش مثبتی نشان نداده‌اند.
حکم اعدام در ایران براحتی برای محکومین صادر می‌شود. محکومینی که روند قضایی درستی را طی نکرده؛ در دادگاهها بصورت عادلانه محاکمه نمی‌شوند؛ از حق برخورداری از وکیل محروم هستند و بسیاری از آنها قربانی باندبازی‌های درون حاکمیت می‌شوند.
اعدام در ایران در شرایطی صورت می‌گیرد که برای عموم مردم ایران روشن است که دزدان میلیاردی؛ چپاولگران مال و سرمایه‌های مردم؛ قاتلان فرزندان ملت ایران که باید به دست عدالت سپرده شوند؛ بیش از ۴ دهه است که بر مسند قدرت نشسته و حکمرانی می‌کنند. اما زندانهای ایران در شهرهای مختلف پر است از زندانیانی که سالها در انتظار اجرای حکم اعدام روز را به شب می‌رسانند.
تنها در ۵ زندان رجایی شهر؛ زاهدان؛ مرکزی اردبیل و دستگرد اصفهان و ارومیه در مجموع ۱۶۹۱ زندانی محکوم به اعدام زندانی هستند.
از جمله می توان به آمار ۱۵۹ زندانی محکوم به اعدام در زاهدان اشاره کرد که با لیست اسامی منتشر شد.
در زندان مرکزی ارومیه ۱۶۶ زندانی محکوم به اعدام با اسامی منتشر شده که در میان آنها نام هدایت عبدالله‌پور به اتهام محاربه به چشم می‌خورد که در انتظار اعدام است. در زندان رجایی‌شهر نیز نام ۳۶۶ زندانی محکوم به اعدام منتشر شده و اسامی و مشخصات سایر محکومین مبهم و نامشخص است.
در بند ۱ و بند جوانان زندان مرکزی اردبیل حداقل ۴۰ زندانی محکوم به اعدام در انتظار اجرای حکم به سر میبرند.
گزارش دیگری حاکی از وجود ۱۰۰۰ زندانی محکوم به اعدام در واحد ۲ زندان قزلحصار است.
براساس اخبار گردآوری شده توسط کانون حقوق بشری نه به زندان – نه به اعدام؛ ۱۶۶ زندانی در ۶ ماه نخست سال ۹۷اعدام شده اند. در میان ۱۶۶ اعدام؛ ۷ مورد آن در ملاء‌عام به اجرا درآمده است.
اخبار ما را در سایت جوانه ها
و کانال تلگرام نه به زندان نه به اعدام دنبال کنید
#ایران #نه_به_اعدام #حقوق_بشر #زندانیان_سیاسی #لغو_اعدام
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر