با قلبی مالامال از درد و اندوه تنها میتوانم سر تعظیم در مقابل هموطنان کوردمان فرود بیاورم و بگویم در داغ فرزندان اعدام شده اتان شریکم.آری این اعدامها هر اندازه که باشد از یک نفر تا بیست نفر و شاید هم بیشتر جنایت دیگریست که توسط جمهوری اسلامی صورت میگیرد.
درست مقارن با ایام قتل عام وحشیانه بیش از سی و سه هزار تن از زندانیان در تابستان ۶۷.کشتاری که در آن افرادی به مسلخ رفتند که حکم اعدام نداشتند و یا حتی محکومیت آنها به پایان رسیده بود اما قربانی جاه طلبی مشتی ایران فروش حاکم شدند.
در آن زمان حاکمیت کوشید برای همیشه صدای مخالفان را خاموش کند اما امروز پس از گذشت ۲۸ سال باز مجبور است دست به کشتار بزند و این نشان از عدم تثبیت حاکمیت و زنده بودن روح مبارزه دارد.
این اعدامها نشان میدهد که مردم حاکمیت را نمیخواهند و حاکمیت میکوشد تا با رعب و وحشت خود را تحمیل کند.
و پیام اینجانب به هموطنان کرد و بلوچ و آذری و ترکمن و عرب و فارس و لر و ترک و...یک کلام است:
مبادا مرعوب این کشتارها شوید که ما ملتی بزرگ بوده و هستیم.از این دست کشتارها حاکمانی در تاریخ این کشور انجام دادهاند اما آنها همه رفته اند ولی نام ایران و ایرانی ماندگار و پابرجاست.پس نه ببخشید و نه فراموش کنید.
بگذار اعداممان کنند!فریاد بزنید زنده باد شکنجه! زنده باد زندان! زنده باد اعدام و به آغوش بکشید مرگ را آنجایی که میخواهند آزادی را به زور اسلحه و رعب و وحشت از ما بگیرند و شک نکنید:از آن ماست پیروزی
علی اکبر نیکبخت دوازدهم مرداد نود و پنج
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر