#ایران – #حقوق_بشر-شعله پاکروان این یک جفت کفش قصه ای دارد برای خودش . مثل صاحبش 
این کفشها قصه ای دارد برای خودش . اسفند 92 خریدمش و تا 4 آبان 93 یکسره پوشیدمش . حدود 8 ماه برای نجات ریحانه دویدم . هزاران گام به امید نجات دخترم . با همین کفشها به دفتر مقامات و مسئولین کشور رفتم . از قوه قضاییه و بخشهای مختلفش تا دفاتر نمایندگان و نهاد ریاست جمهوری و حتی نهاد رهبری . از دفاتر مراجع و آیات عظام تا زندان و ملاقات آخر و رجایی شهر و بهشت زهرا .
روز خاکسپاری ، فریدون در پذیرش بهشت زهرا مشغول امور اداری تدفین بود و در قطعه 98 ماموران فریاد میزدند خودمان دفنش میکنیم . رئیس مامورها هوار میزد "صاحب این جنازه منم " . به فریدون زنگ میزدیم و میگفتیم بدو وگرنه بدون حضور تو دفنش میکنند . خواهرم فریاد میزد شما حق ندارید دست به ریحانه بزنید تا پدرش بیاید . صدای فریاد دیوانه وار مامورها بلند بود . یکیشان گفت تو برو توی قبر تا تلقینش را انجام بدهی وگرنه خودمان اینکار را میکنیم . زانوانم تاب کشیدن بدنم را نداشت اما به سوی گودال رفتم . مادرم فریاد زد کفشهایت را دربیاور این گودال قطعه ای از بهشت است .
کفشها را از پایم دراوردم تا وارد گور شوم . ته دلم امید داشتم هر دوتامان در آن گودال تا ابد بخواب عمیق فرو رویم . دست در گردن هم . در آعوش یکدیگر . پدرم و عموی ریحان نگذاشتند و دوتایی وارد گودال شدند . من پابرهنه کنار گودال ایستاده و میدیدم که پدرم با خاک بالشتکی کوچک ساخت . فریدون رسید و ریحان را بوسید . به پدرم و برادرش گفت بیرون بیایید تا خودم او را در بستر ابدی ش بگذارم . قبول نکردند . کفشهایم زیر دست و پای حاضرین بود . بعضی ناله و نفرین میکردند . بعضی اعتراض . مامورها همچنان فریاد میزدند . رئیسشان داد زد هر کس صدایش دراید او را هم توی همین گور میچپانم . درونم اشوب بود . دلم میخواست خاکسپاری ریحان مثل خودش آرامش داشته باشد .
از همه خواستم آرام باشند و در سکوت ، ریحانم را بدرقه کنند . عکاس مامورها تند تند عکس حضار را میانداخت . همین باعث نفرت بدرقه کنندگان ریحان میشد و مرا بشدت نگران میکرد . خواهرم تور عروس را به پدرم داد تا روی اندام بلند و باریک ریحان بکشد . حجم زیاد تور سفید ، گور را پر کرده بود . پدرم و برادر فریدون از گودال بیرون امدند .
بیل را برداشتم و خاک ریختم روی تور سفید . خاک ریختم . خاک ریختم . نمیدانم بر تن نازنین ریحان میریختم یا بر سر خودم . جوانی بیل را از دستم گرفت . کنار گودال ایستادم و چیدن بلوکهای سیمانی را تماشا کردم . دهانم را قفل کرده بودم مبادا مامورین از عهد و پیمانی که در آن لحظات با دخترم میبستم آگاه شوند . عهدی که تا اخرین نفس با من خواهد بود . هر لنگه از کفشهایم گوشه ای بود . وقتی پایم را توی هر لنگه کردم پر از خاک بود . تصمیم گرفتم خاک داخل کفش را خالی نکنم .
وقتی ساعتها بعد به خانه برگشتم به پسرعمویم محمد که یکسال از ریحان بزرگتر است و مثل فرزندم دوستش دارم گفتم کفشهایم را بردارد و خاکش را خالی کند . کفشهایی که در 8 ماه به این شکل درامده بود از بس پوشیدم و دویدم برای نگهداشتن گوهر زندگی م . از بس از شرق به غرب رفتم و از شمال به جنوب . از بس به دیدار سربندی ها رفتم و کوشیدم قانعشان کنم که خون ریحان مظلوم را نریزند .
این گفشها هنوز خاکی هستند . خاک روز خاکسپاری امید و بند دلم . این کفشها از فروردین 93 تا 4آبان 93 همگام من بود . پوستش کنده شد در آن چند ماه . مثل صاحبش . فرسوده شد . مثل صاحبش . از کفشی نو و براق و واکس خورده به این شکل درامد ، تغییر کرد . مثل صاحبش . این یک جفت کفش قصه ای دارد برای خودش . مثل صاحبش .
در کانال تلگرام نه به زندان نه به اعدام خبرهای ما را دنبال کنید
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر