#حقوق بشر #ایران -نگرانی ام در واژه نمی گنجد و نمی دانم از کجا داد بستانم 
به نقل از هرانا
با وجود گذشت حدود پنجاه روز از اعتصاب غذای همسرم و با توجه به وضعیت بحرانی سلامت ایشان و با وجود واکنش دادستانی و اعلام پذیرش تخلف صورت گرفته در پرونده، اما همچنان اقدامی در خصوص همسرم انجام نشده است.
روز یکشنبه ۱۴ آذر در حضور مامور در حالی همسرم را ملاقات کردم که به شدت دچار افت فشار شده بوده و با کاهش وزنی در خور توجه (حدود ۱۸ کیلو در ۴۰ روز) دچار ضعف جسمانی بوده و به سختی و با همراهی سربازی که در کنارش بود راه می رفت. بدنش از شدت ضعف دچار لرزش بوده و ارتعاش صدایش به حدی بود که مانع از حرف زدنش می شد. با وجود چنین شرایط وخیمی از هفته گذشته تا کنون از وی بی خبر می باشم.
زندانیان با هر شرایطی حتی در بازداشتگاه نیز پس از مدتی مجاز به تماس (دستکم) هفتگی با اعضای خانواده شان می باشند که من و آرش را در چنین شرایطی از این حق محروم کرده اند. از طرفی بند نسوان نیز دچار محدودیت تماس تلفنی می باشد. به گونه ای که زنان زندانی در این بند تنها مجاز می باشند هفته ای یکبار در مدت محدود چند دقیقه ای در حضور مامور حفاظت زندان با خانواده شان تماس داشته باشند. در هفته جاری من از این حق تماس نیز محروم بودم و در شرایط آزاردهنده کنونی، در ایزوله کامل خبری از همسرم قرار گرفته ام.
نمی دانم از کدام مرجع یا نهادی داد بستانم. این اعمال فشار بیشتر از جانب مسئولین که به صورتی کاملا غیر انسانی بر من روا داشته شده، مغایر با اصول و آیین پذیرفته شده می باشد و جز فشار بیشتر روانی بر من و آرش، انگیزه دیگری را در بر ندارد. این مساله را یادآوری می کنم که اصول و قوانین جاری نه تنها کارایی ندارد، بلکه عدم رعایت شان به هیچ نحوی قابل پیگیری نمی باشد.
نگرانی ام در واژه نمی گنجد و ناتوان از بیان این حجم اندوه هستم. در صورت بروز حادثه ای جبران ناپذیر نیز مسئولیت آن به عهده دادستانی، قوه قضاییه و ارگان بازداشت کننده (سپاه) خواهند بود.
گلرخ ابراهیمی ایرایی (همسر آرش صادقی)
بند نسوان زندان اوین
در کانال تلگرام نه به زندان نه به اعدام خبرهای ما را دنبال کنید
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر